Opuszczony magazyn.

Siedział gniewnie w rogu bazy cały ten czas. Był wściekły. Aż go roznosiło do wewnątrz. Wiedział, że Ren znowu zwiał. Nic nie umknie jego uwadze, jeśli chodzi o Rewoltę. Ale żeby chociaż najpierw zapytał, przecież wie, że aktualnie przygotowują w bazie coś większego. Jeszcze tego brakuje, żeby tu kogoś przez przypadek przywlókł.
Czekał na niego, ale ten debil go najwyraźniej nie zauważył. Czy on w ogóle... UGHHHH. Przejechał ręką po twarzy, mierzwiąc włosy. Wstał. Cicho do niego podszedł. Miał go chwycić za ramię i zapytać o wytłumaczenie tego wszystkiego, kiedy usłyszał coś, od czego już całkiem puściły mu nerwy:
- Głupi Leo. Znowu udało mi się uciec. - jeszcze się idiota szczerzył. Nosz...
- Kto jest niby głupim Leo?! - huknął. Bogu dzięki, że nie jest demonem, bo cała baza pewnie nieźle by się paliła. Gdyby można to jakoś sensownie zobrazować, wokół Leo wręcz miotały czarne płomienie. - Czy Ty masz do jasnej cholery świadomość, co Ty robisz?! Czy w tym Twoim pustym łbie znajduje się takie pojęcie jak "Ostrożność"?! Sprawdziłeś chociaż czy nikt Cię nie śledzi?! Który to już raz w tym tygodniu? Bo chyba zbliżamy się do setki! Czekaj, gdzieś zapisywałem!
Monolog był długi i dobitny, za to niezbyt dla drugiej strony przyjemny. Chodził w tę i z powrotem po pomieszczeniu, co jakiś czas odwracając się w jego stronę, aby rzucić jakimś wbijającym w krzesło spojrzenie. Spróbował się uspokoić. Oddychać miarowo. Ale gdzie dałby radę przy tym tutaj!
- A pomyśleć, że miałem dla Ciebie coś ciekawszego niż sprzątanie bajzlu. Możesz zapomnieć. - wycedził, mrużąc oczy.

Jeszcze będzie mu tu mówił, że jest przerażający! Matko bosko.
- Bo mogę. - warknął w jego stronę, wciąż jeszcze zły. Chwilę później jego twarz przybrała spokojny wyraz, co wydawać by się mogło jeszcze gorszą alternatywą, bo wciąż czuć było, że jest wściekły. Uśmiechnął się drapieżnie, przystając nad nim i spoglądając z góry. - Jeśli Ci to przeszkadza to się może wreszcie przyłóż? A nuż ktoś wtedy okrzyknie Cię przywódcą i zobaczysz, jakie to przyjemne, użerać się z idiotami.
Groźny, niepokojący wyraz twarzy znów przeszedł w standardową, wkurzoną wersję.
- To zasłuż sobie na mój respekt. - Rzucił mu jedno ze swoich wręcz słynnych lodowatych spojrzeń, po czym szybko przeniósł wzrok na stos zakupionych przez Rena rzeczy. Wydawał się być nieco roztargniony. Zmarszczył brwi w dezorientacji, kiedy zobaczył to wszystko. Wziął jeden napój, pochwycił wszystkie słodycze (reszta jemu samemu zdawała się nieprzydatna), po czym z miną bezwzględnego sadysty, a przynajmniej okrutnika, oznajmił:
- Konfiskuję.
Oh, Ren jeszcze śmie mu się sprzeciwiać wobec kary za nieposłuszeństwo? Drgnęła mu brew, co było zapowiedzią, że piekło zacznie się za chwilę na nowo.
- Mówiłeś coś? - spojrzał na niego z uśmiechem, jaki mogła wykonać tylko osoba, która ma nad kimś władzę. Niewidoczne dla ludzkiego oka czarne płomienie pochłaniały coraz więcej i więcej.
Zdążył już nieco ochłonąć, więc rzucił się z wcześniej skonfiskowanym prowiantem na kanapę. Najzwyczajniej w świecie rozłożył się na całą sofę, kładąc jedną z rąk za głowę.
- Pierwszy powód. Za brak szacunku wobec przywódcy. - powiedział z szerokim uśmiechem, otwierając pierwszą paczkę chipsów. Zmarszczył brwi. - Sprzątaj, sprzątaj. Dopilnuję, żebyś to zrobił.
Tak, zaakcentował ostatnie zdanie, żeby tylko jeszcze bardziej zgnębić Rena. Niech się męczy, kiedy on będzie się obijał na kanapie i pożerał jedne z jego zakupów. A powodów, dla których to robił, miał (w swojej opinii) wystarczająco dużo.
Nawet jeśli jest jego dobrym przyjacielem, nie może mu to przejść płazem. Niech wreszcie zrozumie, że to wszystko to nie zabawa przedszkolaków w buntowników, a poważna sprawa, że za którymś razem (może jeszcze nie tym, może jeszcze nie następnym) omsknie mu się noga. I co wtedy?
Równie prawdopodobna jest opcja, iż Leo był po prostu okrutnikiem.
To nie znaczy, że musimy to przyznać.

Obserwowanie jego pracy było satysfakcjonujące. Bardzo.
W pewnym momencie nawet postanowił się zlitować i powiedzieć mu potem, że może wziąć - prawdopodobnie popsuty - odkurzacz ze schowka, jeśli tylko wszystko uporządkuje. W końcu byłoby to bardziej efektowne niż miotła.
Przegryzał właśnie kolejnego chipsa, zastanawiając się nad jakimiś ważnymi sprawami (jaaaasne) oraz obserwując Rena. Dostrzegł jakiś ruch ręki, niemrawo, na luzie sam się uchylił, ofiarę poniosła jedynie paczka. Spojrzał leniwie na ścianę, po czym na samego chłopaka. Próbował go zabić czy jak? Tysiąc utrapień z tym dziecia-
Co on powiedział...?
Leo podciągnął się do góry, pozostawiając w ręce jedynie napój. Grzywka zasłoniła mu oczy.
- He... Hehe... - zaczął cicho. Ten idiota właśnie podpisał sobie akt przypadkowego samobójstwa. Kątem oka dostrzegł drzwi, w których stronę pobiegł. Ruszył głową, ponieważ włosy go rozpraszały. Wstał. Z początku szedł, a każdy krok wydawał się pozostawiać w podłodze dziury, w których to żarzyły się nasze ukochane, czarne, wściekłe płomienie.
Dostrzegł młodego na korytarzu. Przetarł rękawem usta, mówiąc tylko ciche "he". Zaczął biec, rzucił w niego puszką, żeby odwrócić jego uwagę, a w końcu wykonał efektowny ślizg na plecach, mający na celu przewrócenie Rena. W wypadku gdyby chybił lub tamten wykonał skok, wyciągnął ręce, aby uczynić jego upadek jeszcze bardziej bolesnym. Więc nie doradzamy takiej próby. Samo uderzenie w podłogę, powinno wystarczyć nawet masochistom. Nie mieszajmy w to dodatkowo ściany.

A w oczach Leo widać było ten błysk. Z pasją zaciskał dłoń na szyi kumpla coraz bardziej. To była furia, prawdziwa furia. Istny szatan.
Śmiech go jednak oprzytomnił. Zabrał dłoń, przyyypadkiem zapominając, że trzymał go nią w powietrzu. Kiedy białowłosy upadł, postawił na nim nogę w swoich, jakżeby inaczej, ciężkich butach. Wgniótł go nią w ziemię, udając, że nie zauważa bólu, jaki mu sprawia.
- I Ty pragniesz nie być traktowanym jak dziecko? - zapytał, patrząc z góry na jego czuprynę. Pokiwał ze zrezygnowaniem głową. - Przecież Cię nie zabiję. Nie, nie, nie. Nie jestem taki łaskawy. Będziesz cierpiał.
Uśmiechnął się przyjaźnie, mimo, że jego najlepszy przyjaciel nie mógł tego zobaczyć.
- Tak więc, skoro wyrażasz chęć, wyszorujesz całą bazę. Masz na to tylko dzisiaj. Osobiście sprawdzę. Jeśli się z tym nie uporasz, spróbujesz ponownie za tydzień. Do skutku.
Ponownie nacisnął butem między jego łopatkami. Gorsze uczucie niż drzazga pod paznokciem. Sam znał je bardzo dobrze.
- Mam. Nadzieję. Że. Się. Rozumiemy.
Nie tolerował niesubordynacji w grupie. Znał realia Popleczników, wygrana z nimi to nie jest coś, co mają na wyciągnięcie ręki. Nawet ich sprzęt treningowy był o kilka nieb lepszy. A co mieli oni? Jakąś brudną dziurę, której wizja uporządkowania odrażała każdego.
Potrzebował zgranej, zdyscyplinowanej grupy. Jak mógł zaufać na froncie komuś, kto rzucił w niego nożem, tylko żeby zabrać mu chipsy, dżizas. Westchnął. Wiedział, że Ren miał taki charakter, pamiętał te wszystkie... incydenty. Nie zamierzał go tłamsić. Po prostu oczekiwał współpracy.
Zabrał swoją stopę, uwalniając kumpla od ciężaru. Wsadził ręce do kieszeni, obserwując, jak ten się podnosi. Uśmiechnął się szeroko.
- Uznaj to za osobisty trening. Z pozdrowieniami od Kapitana.

Nigdy nie ogarnie tego dzieciaka. Omal go przed chwilą nie zabił, a ten jeszcze zarzuca mu rękę na kark i trajkocze. Zgarbił się, masując czoło. Naprawdę, chyba wprowadzi jakąś selekcję, bo hierarchia niby była, ale widać, w jakim ją ludzie mają poszanowaniu.
O czym on znowu chrzani? Posłał mu sceptyczne spojrzenie spod palców. Oderwał dłoń od twarzy, chowając ją ponownie do kieszeni. Nie miał już siły tłumaczyć mu, czym ryzykuje (robił to zbyt wiele razy), więc mruknął tylko zrezygnowany:
- Nie drzyj się tak, idioto. Ten ich przeklęty hangar wcale nie jest tak daleko.
Strącił jego dłoń z karku i odsunął się trochę na bok. Zawsze wiedział, że to jakiś oszołom. Przeszli wzdłuż korytarza.
Składzik, huh? Czy on naprawdę... Co za kłopotliwy...
- Przecież składzik jest tam - wskazał mu palcem prawie na wprost ze zobojętnieniem w głosie. Westchnął, przewracając oczami. Po chwili dodał z cichym zdenerwowaniem, bardziej do siebie. - Aleee skąd mógłbyś to wiedzieć, skoro zawsze się wymigujesz od sprzątania i obowiązków.
Oparł się o ścianę z założonymi rękami, obserwując jak chłopak tam wchodzi. Oczywiście, w "legendarnym" miejscu było tyle rzeczy, że po otwarciu drzwi, zawartość aż się posypała. Cicho parsknął, zasłaniając dłonią usta, żeby białowłosy tego czasem nie usłyszał.
Sam przecież nie zamierzał tam wchodzić, bo po co. Odkurzacz był pod masą jakichś starych gratów, nie ma szans, żeby go sobie nie znalazł. A to, że będzie musiał włożyć w to trochę wysiłku...? Cóż to za problem. Z ciekawości rzucił jednak okiem na składzik, żeby ocenić jego stan.
Był fatalny.
Cóż, to też część bazy. Młody miał rację. Nie ma szans, żeby ogarnąć to w jeden, już i tak niecały, dzień.
- Trzeba będzie niedługo wywiesić ogłoszenie o Twoim awansie, Ren. - uśmiechnął się pod nosem, posyłając mu jedno wesołe spojrzenie. Członkowie grupy powinni ucieszyć się z faktu istnienia OSL. Nawet bardzo.

Na pytanie "Po cholerę" tylko się uśmiechnął.
Naprawdę, ekscytował się tak drobnymi rzeczami... Leo pokręcił głową. Może to dobrze.
Nie było sensu, żeby stał tu cały dzień. Wyciągnął komórkę i napisał Lawrencowi, żeby wreszcie ruszył tyłek z tej swojej ciemni, bo jest kilka ważniejszych rzeczy do zrobienia. Uśmiechnął się słabo, widząc odpowiedź. Jakiś przeciek, wreszcie coś godnego uwagi, huh? Popołudniowy import do Hangaru, gdyby tylko to przechwycić... Postęp byłby olbrzymi. Przynajmniej częściowo wyrównaliby przepaść technologiczną, jaka dzieliła ich od Popleczników.
Zmrużył oczy. Trzeba będzie zmobilizować kilku ludzi. We własnej osobie pewnie też będzie niezbędny na miejscu.
Spojrzał na białowłosego. Powinien sobie dać tu radę sam. Ucierpiałaby jego duma, gdyby nie podołał, co nie? W głębi duszy na to chyba właśnie liczył.
- Przekażę im, przekażę. Zresztą, nie martw się, sporo osób stąd wybędzie w przeciągu najbliższych kilkunastu minut. - powiedział z uśmiechem, po czym dodał. - W tym ja, aby przekazać im Twoje najszczersze pozdrowienia.
Mieli dzisiaj całkiem ładną pogodę. Utknięcie w bazie sam na sam z mopem, podczas gdy reszta będzie na jakiejś niebezpiecznej akcji, musiało być naprawdę... Cóż, jeszcze długa droga przed Renem.
Odważne słowa. Huhu. Zagwizdał.
- Jeść? Z podłogi? W takim razie, postaraj się, bo będziesz pierwszą osobą, która to sprawdzi. - Uśmiechnął się przyjaźnie, mając świadomość, jak okrutne były to słowa. Odpisał ponownie na smsa Lawrencowi, po czym odbił swoje plecy od ściany, chowając telefon do kieszeni. Zaczął stawiać ponownie kroki wgłąb korytarza. W połowie tylko na chwilę odwrócił głowę w stronę Rena. Wyglądał już poważniej.
- Powodzenia. - Skinął mu głową, po czym ponownie ją odwrócił we właściwym kierunku. Tyłem do niego, podniósł jedną rękę, uginając ją w połowie, jakby zamierzał mu pomachać. Wysilił się jeszcze na chwilę na rozbawiony ton, ale trudno było osądzić, na ile był prawdziwy. - Baw się dobrze, nara. ~
A jego głowę ponownie zajęła rzeczywistość Kapitana, ta już poważniejsza jej część. W myślach zdążył opracować już listę osób, które zabierze tym razem. Szkoda tylko, że musiał zrezygnować z Lawrencego. Te przeklęte choróbska... Też nie wiedzą, kiedy dopadać jego najlepszych ludzi, huh?
Cóż, przynajmniej będzie miał odpowiedzialną osobę na monitoringu.
Włączył nałożoną na ucho słuchawkę, aby wysłuchać, jak prezentuje się aktualnie sytuacja.

[z/t]