Plac przed ratuszem.

Trafiła na chyba najgorszy dzień. Na całym placu rozsiane były grupki strajkujących. Było ich naprawdę, ale to naprawdę wielu. Aż ciężko cokolwiek przez ten tłum zobaczyć. Vict z jej szczęściem znajdowała się na samym środku placu, czyli tam, gdzie ludzi było najwięcej. No ale przecież to ona. Nie mogło być inaczej.
Ludzi po pewnym czasie zaczęto odganiać, choć było to w pewnym sensie bezcelowe. Wszyscy dobrze wiedzieli, że oni wrócą, chcąc bronić tego, czego się tak silnie trzymają... Większość strajkowała a to o cenę cukru, a to o cenę paliwa. Ale co ci biedni urzędnicy mogą? Nic nie mogą... Choć, niekoniecznie tak jest. Wszakże dla urzędników jest to bardzo, ale to bardzo korzystne, bo przecież to oni na tym zarabiają, nieprawdaż?
Kiedy już udało jej się wydostać z tłumu ludzi... Ci się rozeszli. Naprawdę miała niesamowitego pecha. Mogłaby się założyć, że gdyby spośród tych istot nie wyszła, oni by nie poszli. To przecież byłoby oczywiste.
Znudzona nagłą pustką na placu, stanęła gdzieś z boku i zaczęła śpiewać nieznaną nikomu pieśń. Pieśń, śpiewaną w wspaniale brzmiącym języku jakim jest francuski. Ludzie, słysząc tę niespotykaną melodię zaczęli się wracać, oczarowani jej niecodziennym, czystym i delikatnym głosem. Ucieszył ją fakt, że ktokolwiek zechciał jej słuchać. Czuła się z siebie dumna.